در برندینگ یا برندسازی شهری، در حقیقت نقاط قوت و ظرفیت های ممتاز و برجسته ی یک شهر شناسایی و تقویت می شود، به طوریکه منجر به ایجاد تفاوت و تمایز برای آن شهر در مقایسه با سایر شهرها شود.
به عبارتی دیگر این برند؛ یادگارماندگار رفتار، عملکرد، تصویر و آثار یک شهر روی جان، ذهن و دل شهروندان و گردشگران است و باعث می شود شاهد نقش آفرینی شهرهایی در این کره خاکی باشیم که تصویری مثبت و منحصر بفرد در ذهن مخاطبانشان ایجاد می کنند.
چگالی وجود اینگونه شهرها بالاست و به تعبیر مرحوم قیصر امین پور: « رد پا حک می کنند روی دل و جانمان، بس که بلدند باشند!»
اصولا برندینگ شهری با رویکرد گردشگری یک استراتژی رقابتی برای شهرها به شمار می رود و برخورداری از این رویکرد، ویژگی مدیران شهری نواندیش و خلاق است و اعضای شوراهای شهر باید در بررسی صلاحیت کاندیداهای پست شهرداری شهرشان این شاخص مهم و تاثیرگذار را مدنظر قرار داده و برای آن طلب برنامه ی عملیاتی مشخص نمایند.
برندینگ شهری با رویکرد گردشگری باعث می شود شهری جذابتر داشته باشیم و سرمایه گذاران و گردشگران بیشتری به سمت شهرمان جذب شوند و بدین طریق شاهد کسب درآمدهای پایدار شهری خواهیم بود. مضافاً باعث تصویرسازی بهتر و هویت بخشی به شهر شده و در کل شهرمان به یک الگوی ممتاز برای سایر شهرها تبدیل می شود ولذا هم صدای شهرمان به مردمان سایر شهرهای کشور و جهان می رسد و هم تولید فرصت های اشتغال و کارآفرینی و افزایش اعتبار و اشتهار را در پی خواهد داشت.
بنابراین مدیران شهری باید برای برندینگ شهری شهرشان با رویکرد گردشگری، برنامه ی عملیاتی و اجرایی مشخص داشته و روی ویژگی یا صفات یا هر چیز مثبتی که آن شهر بدان معروف و زبانزد است کار کنند تا این صفت یا ویژگی ممتاز، یادآوری کننده ی نام شهرشان در سطح ملی و بین المللی باشد.
نیویورک؛ شهر زنده و یا نیویورک ؛ شهری که هرگز نمی خوابد – نیس؛ شهر بازنشستگان – لالجین؛ شهر سفال – شاندیز؛ شهر شیشلیک – کن؛ شهر فستیوال سینمایی – پاریس؛ موزه شهر یا شهر عشاق – بایگ؛ شهر ابریشم کشی – نشتیفان؛شهر آسبادها – و دهها شهر دیگرنمونه هایی از اینگونه شهرهای صاحب برند هستند که البته در بسیاری از نمونه های ایرانی بایستی کار بیشتری در این ارتباط صورت پذیرد.
وقتی نمی توانیم برای شهرهایی همچون تهران، شیراز و اصفهان از برند خاصی نام ببریم، این موضوع نشان دهنده این واقعیت تلخ است که مدیران شهری اینگونه شهرها در طول سالیان دراز اهتمامی به تعریف برندی خاص برای آنها نداشته اند و این در بازار پر رقابت شهرهای جهان، اصلا خوب نیست.
در خاتمه تاکید می کنم که برندینگ شهری با رویکرد گردشگری نیازمند یک برنامه یا طرح جامع عملیاتی، ساختار سازمانی مناسب و حکمروایی خوب شهری، هماهنگی و مدیریت یکپارچه ی شهری، اعضای شورای شهر و شهرداران خوش فکر، مثبت اندیش و خلاق، ارتباط دوسویه و تعامل با اصحاب رسانه های داخلی و خارجی و استفاده از ظرفیت متخصصین خلاق است و اگر جز این باشد، فقط و فقط شاهد نوشته ها و گفتمان های تکراری، بی اثر، بی ثمر و شعارگونه خواهیم بود.
چرا که به عمل کار برآید، به سخنرانی نیست.
نویسنده : احمد دیناری؛ مشاور و سخنران حرفه ای سرمایه گذاری و بازاریابی گردشگری
6 آبان 1401